@mathesis.online 57. Σε 1′ – Αρχαία Ελληνικά Β Λυκείου – Το Αδίδακτο Κείμενο της Τράπεζας Θεμάτων 11 – Αἰσχίνης, Περὶ τῆς παραπρεσβείας §§145-146.5 Δημήτρης Περβολιανάκης | Φιλόλογος 👉 Διδασκαλία διά ζώσης & εξ αποστάσεως 👉 Νεοελληνική Γλώσσα & Λογοτεχνία 👉 Μαθήματα Ανθρωπιστικού Προσανατολισμού: Αρχαία Ελληνικά | Ιστορία | Λατινικά 👉 Κινητό: 6938834336 👉 https://mathesis.online/
Στο ρητορικό απόσπασμα του Αισχίνη ο ομιλητής απευθύνεται στους Αθηναίους και επιχειρεί να προσδιορίσει με σαφήνεια δύο έννοιες που συχνά συγχέονται, τη φήμη και τη συκοφαντία. Ορίζει πρώτα τη φήμη ως κάτι που γεννιέται αυθόρμητα, χωρίς προφανή αιτία, όταν το πλήθος διαδίδει μια πράξη σαν να είναι πραγματική. Αντίθετα, η συκοφαντία, που συγγενεύει με τη διαβολή, αποδίδεται σε μεμονωμένο άτομο που σκόπιμα και με δόλο προκαλεί δυσμένεια εναντίον κάποιου με ψευδείς κατηγορίες στις συνελεύσεις του δήμου και της βουλής. Ο ομιλητής φανερά αποδίδει θρησκευτική διάσταση στην έννοια της φήμης, στην οποία οι πολίτες προσφέρουν ακόμα και θυσίες, την ίδια ώρα που οι συκοφάντες ξεμπροστιάζονται τιμωρητικά δημοσίως ως κακούργοι. Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι δεν επιτρέπεται να συγχέεται το ανώτερο και κοινωνικά αναγνωρισμένο, η φήμη, με το κατώτερο και κοινωνικά αποδοκιμασμένο, τη συκοφαντία. Το απόσπασμα κορυφώνεται με την προσωπική αγανάκτηση του ομιλούντος για την κατηγορία του προδότη που το αποδόθηκε∙ κατηγορία που υπαινίσσεται βαθύτατη ψυχική και ηθική διαφθορά για τον αποδέκτη της.